مدح و مناجات با حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها
در شهرِ پُر غَمی که نَمانده‌ست مَحرمی تـو دافـعَ الـبـلایـی و تو رافـعَ الـغَـمـی در شهرِ شوره‌زار و نمکزار زخمی‌ام تنهـا برای این دلِ زخـمی تو مَرهـمی در هر قَـدم زدن به تو نـاگـاه می‌رسـم بر هرچه مَـقـصدست هـمیشه مُـقَـدمی ای از بهشت آمده، ای بهـترینِ بهـشت امـیـدِ مَــردمـانِ مـن و ایـن جـهـنـمـی در این هـوای خـسـته نـسـیـمِ مـلایـمی بَـر این کـویـرِ تَف‌زده بـارانِ نَـم‌نـمـی شَب‌های صحنِ تو همه را مَست می‌کند بَه بَه چه گنبدی چه شکوهی چه پرچمی صَــحــنِ اتــابـکـی دَمِ ایـــوانِ آیـــنــه هـی دسـته دسـته رونَـقِ مـاهِ مُـحَـرمی حاشا اگر خُلاصه کـنم در حـرم تو را وقـتی تو مـاورای هـرآنچه که دیـدمی ما گرمِ وصفِ گُـنـبد و گلدسته‌های تو غافل از این که تو شرفِ عرشِ اعظمی شاعر خیال کرده که همسایۀ شـماست بانـو تـو سـایـه‌سـارِ تـمـامـیِ عــالـمـی ای تو ز کوهِ خـضرِ نـبی تکـیه‌گـاه تر ای آنکـه مثـلِ پـایـۀ افـلاک محـکـمـی ای یک نگاه کوچکِ تو مُرده زنده کن ای آنکه دَم به دَم، دَمِ عیسی‌بن مریمی دریا و رود و جنگل و صحرا و کوه و دشت بانو تو در هر آنچه که دیـدم مُجـسمی گـاهی مـیان جـذبـۀ رنـگـین کـمـانی و گاهی به روی نرمیِ گـلـبرگْ شـبنمی باران و ابر و نور و مَه و آسمان تویی مانـنـد کـهـکـشـانِ خـدایـی، مُـنَـظـمـی هرکس به قَدرِ ظرفِ خودَش از تو نوش کرد دریای بیکران تو در این شعرها کمی عـمری اگرچه شاعرِ این شهر بوده‌ایم بانو بـبخـش شأنِ تو را کـم سـروده‌ایم از تو رها، به وصفِ خیابان رسیده‌ایم در وصفِ تو به مزۀ سوهان رسیده‌ایم حاشا اگر خلاصه کـنم در حـرم تو را بانو کـمک نَما نـشـوم یک حـرمـسُـرا بـانـو بـرای شـاعـری‌ام تـو بـهـانـه‌ای آئیـنی است پـیـشِ تو هر عـاشـقـانه‌ای تنها نه من! زمین و زمان سینه چاکِ توست هرجای این جهان بشوَم خاک، خاکِ توست تنهـا برای مـردمِ قُـم نـیسـت یـاری‌ات بانـو کـمک نَـما نکـنم انـحـصاری‌ات! |